4 de marzo de 2011

Txoria Txori - María Berasarte

Hace 36 años, una mujer de Gipuzkoa, dejó todo por amor y se marchó a vivir al otro lado del charco, a Buenos Aires. Desde entonces, sólo una vez ha vuelto la mujer a Donostia, pero les habla continuamente a sus hijas y nietos con mucho cariño de su ciudad natal. Todavía hoy, canta a sus nietos una nana en euskera para calmarlos y acunarlos. Su hija, seguidora de este pequeño rincón, me preguntaba con una pequeña descripción, si sabía de que canción se trataba, para conseguirla y regalársela hoy por su cumpleaños. Deduzco por las señas, que es Txoria Txori, de Mikel Laboa. Y como me ha gustado tanto la historia de Rosa, que así se llama, he decidido que mi canción de hoy, sea ésta, para felicitarla. Así que Zorionak!! La versión que dejo en audio es la original, y en vídeo, la versión que más me gusta. La de una joven donostiarra con una grandísima voz que ha deslumbrado a medio mundo cantando Fados, y que borda este tema! Un abrazote grande María!! ;) Agur

Artista: María Berasarte

Podría decir eso de que María Berasarte es una joven donostiarra (San Sebastián), cantante de fados, que acaba de publicar su primer álbum en solitario, llamado Todas las horas son viejas. Y podría seguir diciendo eso de que ha trabajado con grandes de la música como Niño Josele, Javier Ruibal, Jose Luis Montón, Javier Limón ... Incluso que ha participado en grandes festivales como Rock in Rio (Lisboa). Es más, podría hasta decir las maravillas que se han dicho de su trabajo en la crítica portuguesa  "El mejor album de fado grabado por una voz extranjera". "Nos encontramos ante un fado cantado desde las entrañas, pero sin pretensión de imitar a nadie, y con momentos musicales de inusitada belleza". "Tiene la escuela clásica, la experiencia en el flamenco y la pasión por el fado" Y podria acabar diciendo que en estos momentos está preparando su segundo álbum en solitario. Pero diré lo que me transmite a mi María Berasarte. María es una mujer con una grandísima voz y una sonrisa en la boca. ¿Definirla? : Espectacular, encantadora cercana, auténtica, simpática, humilde, trabajadora, visceral, pasional, valiente, imaginativa, amiga... Una mujer con las ideas claras, y los pies en el suelo, que no olvida sus raices. Y su música es fiel reflejo de lo que es ella. Calidad humana y belleza hecha música!


Txoria txori

Hegoak ebaki banizkio nerea izango zen, ez zuen aldegingo.Hegoak ebaki banizkio nerea izango zen, ez zuen aldegingo. Bainan, honela ez zen gehiago txoria izango. Bainan, honela ez zen gehiago txoria izango. Eta nik... txoria nuen maite. Eta nik... txoria nuen maite.

Traducción: Txoria txori

Si le hubiera cortado las alas, no se habria escapado. Sería mío. Si le hubiera cortado las alas, no se habria escapado. Sería mío. Pero de esta manera, hubiera dejado de ser un pájaro.Pero de esta manera, hubiera dejado de ser un pájaro. Y yo... amaba al pájaro. Y yo... amaba al pájaro.


Vídeo: Txoria txori - María Berasarte (directo)

2 de marzo de 2011

Después del incendio - Fabián

Vaya maravilla de álbum se ha marcado Fabián. Todavía estoy sin palabras... pero utilizaré las bonitas palabras de mi compañero y amigo Nate, que se ha currado una grandísima reseña en Sextohombredigital ... vuelve a desnudar sentimientos, a doler, a curar, a recoger hermosos fotogramas y traducir emociones cotidianas...  casi nada!! ;). Sin duda, el álbum del año hasta el momento. Y apuesto que a final de año, sigue entre mis preferidos!! (Me atrevo a decir que es el que más me gusta de los tres, que ya es mucho decir!). Después del incendio y otras cosas así, es una de esas joyas que merece la pena tener . Un disco hecho con el alma. Y cuando las cosas se hacen así de bien, toca la fibra del oyente. Mi canción de hoy, es para el tema que más me llegó desde la primera escucha, Después del incendio. Desde este pequeño rincón, quiero mandar un agradecimiento gigante a Fabián. Por tanta buena música que ayuda a sobrellevar algunos días. Por regalarnos su álbum y hacernos sentir privilegiados al tenerlo antes que el resto de los mortales. Y por último, por incluirnos en los agradecimientos!! (jódete). Si ya me parecía un GRANDE como músico, como persona... Vaya Catacrack!!  Perdón por la chapa 8) Me piro cantando eso de... Puedo pasar las mañanas mirando la lluvia caer. Imaginar que se forman olas y que barren la pena! Bestial!

Artista: Fabián

Fabián, compositor leonés en la onda de los más inspirados singer songwriters (autor-folk-rock). Acompañado por su Pequeña Banda Magnética (Mario Delgado y Pepe López: Guitarras, David Franco: Violín, Alberto Álvarez: Batería, David Nieto: Bajo) A principios de 2006 edita el EP Plegarias, mezclado y masterización por Yuri Méndez (Que por cierto, cómo me gustan sus Cd s con Pájaro Sunrise. Buenísimo, Brutal! ) y con la participación de La Pequeña Banda Magnética. El 2 de octubre de 2007 ,reaparece con su primer larga duración: “Espera a la primavera” producido por Yuri Méndez. Sus canciones son una referencia cuando se piensa en la nueva generación de cantautores de corte sajón. Si se buscan referentes en un disco debut, en el caso de Fabián podrían ser muchos y a la vez ninguno. Podríamos citar al Ryan Adams más acústico, a Damien Rice o a Jeff Tweedy, (Vaya 3 , Casi nada!!jaja Posiblemente de mis 5 favoritos!). Si queremos resaltar su labor de alquimista a la hora de escribir temas en castellano, ese no se qué que tienen algunos artistas, que consiguen que una simple acústica acompañada de unas aparentemente simples estrofas te hagan creerte absolutamente todo lo que escuchas y olvidarte de lo que estás haciendo en ese momento citaremos a Quique González, Nacho Vegas o Diego Vasallo ... (Con esas referencias cómo no me va a gustar!). En 2009 publicó otra genialidad de álbum, Adiós tormenta! No tiene desperdicio!Vaya maravilla, otra más! Acaba de publicar su última obra maestra, quizás el mejor álbum de los tres! Después del incendio y cosas así.(2011)Bestial!
.
Después del incendio

A noche soñé contigo, yo te besaba lento. Tu mano apoyada en mi ombligo, aviones flotando en el viento. Eres tan frágil y yo manejo un futuro incierto. Nadie sospecha mi amor, cuánto miedo me guardo dentro. Puedo pasar las mañanas mirando la lluvia caer. Imaginar que se forman olas y que barren la pena. Puedo dejar mi papel en blanco y esperar a que tú pintes de rojo mis horas muertas, y que valga la pena. Y que valga la pena. Anoche soñé contigo. Llevabas el pelo suelto. Dejabas abierto el vestido, pegabas tu cuerpo a mi cuerpo. Fíjate en mi canción, brilla después del incendio. Duerme pegada al calor, no hay distancia, ni daño, ni tiempo. Puedo pasar las mañanas mirando la lluvia caer. Imaginar que se forman olas y que barren la pena. Puedo dejar mi papel en blanco y esperar a que tú pintes de rojo mis horas muertas, y que valga la pena. Y que valga la pena.

28 de febrero de 2011

Epilepsy is dancing - Antony and the Johnsons

Estaba casi convencido que mi canción de hoy sería para el gran Fabián, que se ha marcado un álbum de esos de quitarse el sombrero (una vez más). Pero a estas horas de la noche, quiero refugiarme en la voz melancólica de Antony Hegarty. Vaya lunes!! A veces tengo la sensación de que este mundo se empeña en atizarte una y otra vez. Y lo único que queda, es ser positivo, esperar  a que todo pase, y mientras tanto, cruzar los dedos. Ojalá vaya bien! Epilepsy is dancing, es lo que me pide el cuerpo y llevo escuchando de modo compulsivo media noche. Una canción... inmensa., que me pone la piel de gallina!  As I came to a screaming. Hold me while I’m dreaming, for my fingers are curling, and I cannot breathe. Agur!


Artista: Antony & The Johnsons
.
Antony and the Johnsons es un grupo musical procedente de Nueva York, liderado por el cantante y pianista Antony Hegarty, quien también es el compositor de todas sus canciones. Más que un grupo en sentido clásico, The Johnsons se puede considerar la banda de acompañamiento de Antony, quien da toda la personalidad al proyecto. Antony Hagerty nació en el Reino Unido. En 1990, acompaña con el piano, le acerca a géneros como el jazz y el soul se estableció definitivamente en New York. Su carrera musical comenzó cuando creó un grupo formado por Julia Kent (Violonchelo), Todd Cohen (batería), Jeff Langston (bajo), Joan Wasser (violín y percusión), Maxim Moston (violín) y Rob Moose (guirarra y violín). La personalidad del grupo está unida indiscutiblemente a la de Antony, cuya particular voz se más intimista. Asimismo, sus letras se caracterizan por tratar diversos aspectos de la vida transexual, ya que Antony se considera como tal. El primer trabajo de la banda, titulado con su propio nombre, Antony and the Johnsons, se publicó en 1998. Su segundo álbum, editado en 2005 y titulado I Am a Bird Now, se convirtió en un gran éxito de crítica y les abrió las puertas a audiencias más amplias. El disco, cuenta con la colaboración de Lou Reed, Rufus Wainwright, Devendra Banhart y Boy George. A principios de 2009 publicó otra genialidad de álbum, su tercer trabajo que lleva por nombre, The crying light. Y este 2010 ha publicado su cuarto Long play que lleva por título Swanlights, otro discazo en la línea de los anteriores. Además, intercaladamente entre sus álbumes, ha publicado más de media docena de Eps de altísima calidad, y ha colaborado con un sinfín de artistas

Epilepsy is dancing

Epilepsy is dancing. She’s the Christ now departing. And I’m finding my rhythm. As I twist in the snow. All the metal burned in me. Down the brain of my river. That fire was searching, for a waterway home. I cry “glitter is love!”My eyes pinned inside with green jewels. Hanging like Christmas stars, from a golden vein. As I came to a screaming. Hold me while I’m dreaming, for my fingers are curling, and I cannot breathe. Then I cried in the kitchen. How I’d seen your ghost witching, as a soldering blue line between my eyes. Cut me in quadrants. Leave me in the corner. Oh now it’s passing. Oh now I’m dancing

Traducción: Epilepsy is dancing

La epilepsia está bailando. Ella está como Cristo levitando, y yo voy encontrando mi ritmo, mientras me revuelco sobre la nieve. Se echó a conciencia toda esa grava ardiente sobre  mí río. Ese fuego buscaba encontrar un camino navegable de vuelta a casa. Yo lloro, el amor es resplandor. Mis ojos se cerraron, cegados por joyas de color verde, que colgaban como estrellas de Navidad sobre una hebras de oro. Mientras esté gritando, abrázame, mientras esté soñando, mientras mis dedos se retuerzan y mientras no consiga respirar. Lloré en la cocina. Como si hubiera visto un fantasma embrujado, como si una luz azul soldara mis ojos. Córtame en pedazos, déjame en la esquina. Por fin está ocurriendo, por fin estoy bailando.

Vídeo: Epilepsy is dancing - Antony and the Johnsons (live)

27 de febrero de 2011

Too many birds - Bill Callahan

Después de unos días sin actualizar, para empezar bien la semana, un poco de buena música. Y voy con una canción del último gran álbum de Bill Callahan, Sometimes I wish we were an eagle. Una canción perfecta para cerrar este frío domingo de febrero. Too many birds, es uno de esos tranquilos temones de Bill Callahan, que no tienen desperdicio. Una canción sosegada, con una instrumentación buenísima, una letra un tanto especial y un final genial, con esa frase que va desgranando poco a poco...If... If you... If you could... If you could only... Mi canción de hoy va para Sergio, por que da gusto hablar con alguien que le flipa tanto la música y que se le ilumina la cara al hablar de Bill. Agur!8)

Artista: Bill Callahan
 
Bill Callahan, es un músico estadounidense, nacido en Silver Spring, Maryland. También conocido como Smog, seudónimo que ha utilizado Bill Callahan, durante más de 20 años. Callahan fue pionero del lo-fi, género que nace a partir del rock alternativo. Comenzó grabando temas en cintas de casetes en su propia casa. Tras haber superado su miedo a los estudios de grabación y a los productores Callahan grabó varios álbumes con músicos de confianza. Sus canciones se basan en estructuras simples y repetitivas, cuya característica más llamativa es la voz de barítono de Callahan. Sus letras se centran a menudo en temas relacionados con la búsqueda espiritual y la complejidad de las emociones, con un sutil uso de la ironía y el humor negro en el sentido clásico. Siempre es posible encontrar humor en todo su trabajo. Callahan es considerado como una figura importante del rock americano de la década de los años 1990. Actualmente reside en Austin, Texas, donde grabó su álbum, Woke on a Whaleheart, primer disco en su carrera que firma con su nombre real, en vez de su pseudónimo Smog. También usa su nombre real para éste último discazo, Sometimes I wish we were an eagle.

Too many birds

Too many birds in one tree. Too many birds in one tree, and the sky is full of black and screaming leaves. The sky is full of black and screaming. And one more bird. Then one more bird, and one last bird, and another. One last black bird without a place to land. One last black bird without a place to be. Turns around in hopes to find the place it last knew rest. Oh black bird, over black rain burn. This is not where you last knew rest. You fly all night to sleep on stone. The heartless rest that in the morn, we'll be gone. You fly all night to sleep on stone, to return to the tree with too many birds. Too many birds. Too many birds. If... If you... If you could... If you could only... If you could only stop... If you could only stop your... If you could only stop your heart... If you could only stop your heart beat... If you could only stop your heart beat for... If you could only stop your heart beat for one heart... If you could only stop your heart beat for one heart beat.

Traducción:Too many birds

Demasiados pájaros en un árbol. Demasiados pájaros en un árbol. Y el cielo se tiñe de negro como una especie de hojas negras. El cielo está misteriosamente negro.Y un pájaro más. Entonces aparece un pájaro más. Un ultimo pájaro, y otro. Llega un último pájaro negro sin un lugar donde poder aterrizar. Un último pájaro negro sin un lugar en el que poder estar. Se da media vuelta con la esperanza de encontrar otro lugar donde poder descansar. Ay pájaro negro que vuelas bajo la intensa lluvia. Este no es un buen lugar donde poder descansar. Volaste toda la noche para dormir sobre una piedra. Un reposo cruel, y el resto de pájaros sin corazón se irán por la mañana. Volaste toda la noche  para dormir sobre una incómoda piedra, porque el árbol estaba repleto de pájaros. Muchos pájaros. Demasiados pájaros. Si... Si tan... Si tan solo... Si tan sólo pudieras... Si tan sólo pudieras frenar... Si tan sólo pudieras frenar lo que.. Si tan sólo pudieras frenar lo que sientes... Si tan sólo pudieras frenara lo que sientes por un .... Si tan sólo pudieras frenar lo que sientes por un instante.


Vídeo: Too many birds - Bill Callahan

22 de febrero de 2011

I taught myself how to grow old - Ryan Adams

Sin duda alguna, mi canción de hoy es I taught myself how to grow old, del genial  Ryan Adams. La canción encargada de cerrar el gran  Easy Tiger, me ha acompañado durante todo el día. Ha sido el primer tema que ha sonado mientras conducía bajo la intensa lluvia, camino al trabajo. Esa grandísima armónica al compás del limpiaparabrisas, me ha hipnotizado de tal manera, que lo único que recuerdo de los difrentes viajes en coche del día de hoy, es la lluvia golpeando el cristal y este temazo sonando en modo repeat. Grandísima letra + grandísima instrumentación + grandísima voz = Grandísima canción. Con ella me voy, con esa genial armónica y cantando eso de... I taught myself how to grow old. Agur ;)


Artista: Ryan Adams

David Ryan Adams es un grandísimo músico Norte Americano (North Carolina), más que prolífico. Con un estilo Alt-Country/Rock/Pop, ha publicado desde 2000 la friolera de diez discos, acompañados de numerosos EPs durante estos 8 años. Casi nada. Uno de los mejores músicos del momento sin duda alguna, de los que ponen la piel de gallina. Discografía : Heartbreaker (2000); Gold (2001) ; Demolition (2002) ; Rock 'N' Roll (2003) ; Love is Hell (2004); Cold Roses, Jacksonville City Nights, y 29 (2005) ; Easy Tiger (2007); Cardinology (2008) y III/IV (2010). Su actual pedazo banda son The Cardinals y está formada por Neal Casal, Chris Feinstein, Jon Graboff, Brad Pemberton y el propio Ryan Adams.

I taught myself how to grow old

Poor little rose, beaten by the rain. In the wind in the gale, thunder and the hail. Sometimes I feel like I'm going insane, without the numbness or the pain so intense to feel. Especially now it added up through the years. And I, I taught myself how to grow without any love and there was poison in the rain. I taught myself how to grow now I'm crooked on the outside, and the inside's broke. Most of the time I got nothing to say. When I do it's nothing and nobody's there to listen anyway. I know I'm probably better off this way. I just listen to the voices on the TV 'til I'm tired. My eyes grow heavy and I fade away. Because I, I taught myself how to grow without any love and there was poison in the rain. I taught myself how to grow. Until I was crooked on the outside, I taught myself how to grow, without any love and there was poison in the rain. I taught myself how to grow, until I was crooked on the outside, inside's caved. Crooked on the outside, inside's caved. Crooked on the outside, inside's caved. I taught myself how to grow old.

Traducción: I taught myself how to grow old

Pobre pequeña rosa, golpeada por la lluvia, por el viento, la tormenta, los truenos y el granizo. A veces siento que me estoy volviendo loco. Pero sin esa sensación de parálisis, ni de intenso dolor al sentir. Sobre todo ahora que lo veo con la perspectiva del paso de los años. Y es que yo mismo aprendí a criarme sin amor, a pesar del veneno que traía la lluvia. Así que aprenderé ahora por mi mismo, como superarlo, ahora que estoy magullado por fuera y destrozado en el interior. La mayoría de las veces, no tengo nada que objetar. Pero además, aunque quisiera hacerlo, tampoco hay nadie que esté ahí para escucharme. Sé que probablemente esté mejor de esta manera. Me limito a escuchar las voces que salen de la televisión, hasta que me siento cansado, mis párpados se vuelven pesados y me desvanezco. Y es que yo mismo aprendí a criarme sin amor, a pesar del veneno que traía la lluvia. Así que aprenderé ahora por mi mismo, como superarlo, ahora que estoy magullado por fuera y destrozado en el interior.Ahora que estoy magullado por fuera y destrozado en el interior. Ahora que estoy magullado por fuera y destrozado en el interior, aprenderé a envejecer.


Vídeo: I taught myself how to grow old - Ryan Adams (live)

Visitas último mes

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Canciones Mi canción de hoy en Spotify 2011-2024

Estadísticas:

- Año 2011: 432.365 visitas.
- Año 2012: 451.868 visitas.
- Año 2013: 510.123 visitas.
- Año 2014: 522.416 visitas.
- Año 2015: 499.105 visitas.
- Año 2016: 616.183 visitas.
- Año 2017: 505.424 visitas.  
- Año 2018: 416.244 visitas. 
- Año 2019: 358.723 visitas.
- Año 2020: 409.042 visitas.
- Año 2021: 579.692 visitas.
- Año 2022: 365.831 visitas.
- Año 2023: 89.785 visitas hasta mayo.
--------------------------------------
TOTAL VISITAS 6.311.139 visitas.
--------------------------------------
Mayor número visitas mes: 83.073 visitas (Oct.21).

 

Mi canción de hoy

Mi canción de hoy
Dibujazos de illeR en dtos. colores

Regalazo pintado por illeR para el pequeño H